Tijdens de koffie vanmorgen toevallig even naar de website van het weekblad Elsevier gekeken. Om te zien wat Simon Rozendaal zou melden over het IPCC. Op de voorpagina van die site stond vanaf vanochtend echter een opvallend aangekondigd artikel over de vliegtaks. Dit Elsevier-artikel was geschreven naar aanleiding van een artikel in de Telegraaf. Het stuk in de Telegraaf was heel redelijk en daarin werd uitgelegd dat Schiphol een dure luchthaven is en dat daarom veel Nederlanders die op vakantie gaan met het vliegtuig, kiezen voor een luchthaven in één van onze buurlanden.
Het stuk van Elsevier verdraait dat bericht van de Telegraaf volkomen en maakt er – met tendentieuze koppen en dito inhoud – van dat de Nederlanders de nationale luchthaven mijden om de vliegtaks. Vervolgens hekelt de Elsevier-auteur het kabinet dat maar doorgaat met snode belastingplannen ten nadele van Schiphol.
Dat Schiphol duur is, zal ik niet ontkennen, maar dat heeft werkelijk weinig te maken met de vliegtaks. Die taks bedraagt voor Europese vluchten € 11,25 en € 45 voor vluchten boven 2500 km. Iemand die om € 11,25 uit te sparen naar Brussel uitwijkt, moet een betere smoes verzinnen. In meer dan 70 reacties, geplaatst bij het artikel in Elsevier, door veelal pseudonieme reageerders, wordt er schande gesproken van 
onze regering. Een regering die met de vliegtaks onze nationale trots verkwanselt. Ik had graag, onder mijn eigen naam, mijn visie gegeven. Maar om te mogen reageren, moest ik me registreren. Dat kan ik alleen maar waarderen. Totdat bleek dat registratie inhield dat ik toestemming moest geven om commerciële spam te ontvangen. Nog eens: Bah.
Simon Rozendaal
De visie van Simon op de recente commotie over het IPCC kon ik niet lezen, want ik had me niet geregistreerd. Uit de kop kon ik wel concluderen dat Simon zich ergerde aan de boosaardige klimaatwetenschappers. Ik vind het wel humoristisch: een journalist die zich opwindt over het vermeende gebrek aan integriteit van een rapport in een krant die zelf liegt met wat ze drukt. Vroeger heette dat selectieve verontwaardiging.
